ευώμοτος

εὐώμοτος, -ον (Α)

αυτός που τηρεί τους όρκους.

[ΕΤΥΜΟΛ. < εύ + -ωμοτος (< όμνυμι «ορκίζομαι»), πρβλ. αν-ώμοτος, ψευδ-ώμοτος. Το -ω- λόγω τής συνθέσεως].